RESULULLAHIN EDEP VE DAVRANISLARI 3 (resulullahin yürüyüsü

Rasulullah'ın Yürüyüşü

814) Enes şöyle dedi:
"Peygamber (s.a.v.) sallanmadan yürürdü." [30]
815) Lakit îbn Sabre babasından şunu aktardı:
O ve bir arkadaşı Peygamber'i (s.a.v.) aramak üzere Hz. Aişe'ye geldiler. Fakat onu bulamadılar. Çok geçmedi, Peygamber (s.a.v.) orta bir yürüyüşle (ne aceleci, ne de yavaş) ve ayaklarını sürümeden adımlarını canlı ve uzun atarak geldi.
816) Hz. Ali şöyle demiştir:
"Peygamber (s.a.v.) yürürken, ayaklarım sürümez, adımlarım canlı ve uzun atar, sanki yüksekten iner gibi önüne eğilirdi. Ne ondan önce ne de ondan sonra onun gibisini görmedim." [31]
817) (el-Hasen) dayısı Hind'den şunu nakletti:
"Rasulullah (s.a.v.) ürürken, yüksek bir yerden iner gibi yürürdü. Bakmak istediği zaman, bakacağı tarafa tamamıyla dönerek bakardı. Etrafa gelişi güzel bakmazdı. Yeryüzüne bakışı, semaya bakışından daha çoktu. Bakışının çoğu, göz ucuyla bakmaktı. Yürürken ashabının gerisinde yürürdü. Birisiyle karşılaştığında önce kendisi selam verirdi."
818) Ebu Hureyre şunu anlattı:
"Bir cenazede Rasulullah'la (s.a.v.) birlikteydim. Yürürken beni geçti. Koşunca ben onu geçtim. Kendi kendime: Herhalde yeryüzü ona duruluyor, dedim."
819) Ebu Hureyre şöyle dedi:
"Ben Rasulullah'tan (s.a.v.) daha hızlı yürüyön birini görmedim. Sanki yeryüzü ona duruluyordu. Biz kendimizi zorluyorduk. O ise, al­dırmıyordu."
820) Ömer Îbnu'l-Hattab şöyle demiştir:
"Ben Rasulullah'ın (s.a.v.) ayaklarını bastığım görmedim."
821) Cabir şunu söyledi:
"Rasulullah'ı n (s.a.v.) ashabı, O'nun sırtını meleklere bırakarak, Önünde yürürlerdi."
822) Ibn Abbas şunu anlattı:
"Rasulullah'ı denemek ve arkasında yürümemden hoşlanıp hoşlan­mayacağım anlamak için, onun gerisinde yürüdüm. Eliyle bana dokunup beni kendisinin yanma çekti. Anladım ki bundan hoşlanmıyordu. " [32]

Rasulullah'ın Gülmesi Ve Gülümsemesi

823) Hz. Aişe şöyle demiştir:
"Ben şimdiye kadar Rasulullah'ın (s.a.v.) aşırı neşelendiğini ve küçük dilini görünceye kadar güldüğünü görmedim. O, yalnız gülüm­serdi." [33]
824) Abdullah Ibnu'l-Haris Ibn Cez' şunu söyledi:
"Rasulullah' tan (s.a.v.) daha çok gülümseyen hiç kimseyi görme­dim."
825) Suheyb şunu söyledi:
"Rasulullah (s.a.v.) azı dişleri görününceye kadar güldü." [34]
826) Ebu Hureyre şöyle dedi:
"Rasulullah (s.a.v.) azı dişleri görününceye kadar güldü."
827) Huseyn îbn Zeyd el-Kelbî şunu söyledi:
"Rasulullah1 in (s.a.v.) güldüğünü görmedim. O'nun gülmesi tebes­süm etmekten başka birşey değildi."
828) el-Huseyn îbn Ali şöyle demiştir:
"Dayım Hind'e, Rasulullah'm (s.a.v.) nasıl güldüğünü sordum. O da şu cevabı verdi: Çoğunlukla onun gülüşü tebessüm etmekti, o anda dişleri dolu taneleri gibi görünürdü."
829) Hişam îbn Urve'nin babası şunu anlattı:
Bir bedevi, devesinin üzerinde geldi ve mescidin Önüne devesini çöktürüp Rasulullah'm (s.a.v.) yanma girdi. Hamza îbn Abdulmuttalib, muhacir ve ensar'a mensup bazılarıyla birlikte oturuyordu. Onların a-rasında eh-Nuayman da vardı. Hamza, en-Nuayman'a: -Yazıklar olsun sana! Onun devesi semizdir. Onu kessen iyi olur. Çünkü bizim canımız et yemek istiyor. Eğer bunu yaparsan, Rasulullah'a ( s.a.v.) ödetiriz ve biz de et yemiş oluruz, en~Nuayman: -Eğer bunu yaparsam ve siz ona söylerseniz bana darılır, dedi. Onlar:
-Tamam, söylemeyiz, dediler. en-Nuayman:
-Mikdad! Beni şu çukurda sakla, üzerime bir şey ört ve beni hiç kim­seye gösterme, çünkü ben, yeni birşeyler yaptım, dedi ve dediğini yaptı.
Bedevi, devesinin kesilmiş olduğunu görünce bağırdı. Peygamber (s.a.v.) dışarı çıktı ve:
- "Bunu kim yaptı?" dedi. Onlar:
-Nuayman, diye cevap verdiler. Rasulullah (s.a.v.):
- "Nereye gitti o?" dedi. Onlar: -îşte burada! dediler.
Rasulullah (s.a.v.) yanında Hamza ve arkadaşları olduğu halde onu takibe çıktı. Nihayet Mikdad'ın yanına geldi. Rasulullah ona:
- "Nuayman'ı gördün mü?" diye sordu. el-M;kdad sustu. Peygamber (s.a.v.): "Bana onun nerede olduğunu mutlaka söyleyeceksin" dedi. el-Mikdad:
-Ondan haberim yok, dedi ve eliyle onun bulunduğu yere işaret etti. Rasulullah (s.a.v.) onu bulup:
- "Hain! Bunu niçin yaptın?" dedi. O da:
-Seni hak ile gönderene yemin olsun! Bunu bana Hamza'yla arka­daşları söylediler, dedi.
Rasulullah (s.a.v.) bedeviyi razı etti ve: . -
- "Haydi ona buyurun" dedi ve deveyi yediler.
Rasulullah (s.a.v.) onun yaptığım hatırlayınca, azı dişleri görü-nünceye kadar gülerdi.
830) Cerir İbn Abdillah şöyle demiştir:
"Müslüman olduğumdan beri Rasulullah (s.a.v.) beni yanına gir­mekten menetmemiştir ve beni gördüğü zaman da mutlaka gülmüştür."
831) Sahih'te şu rivayet vardır:
Rasulullah (s.a.v.), Cehennem'den çıkarılan bir adamı anlattı. Ona:
-Ne dilersen dile, denilecek. O da dileyecek. Ona:
-Dilediğin senin. Dünyanın on misli de senin, denilecek. Bunun ü-zerine o:
-Melik ancak sen olduğun halde benimle alay mı ediyorsun? diyecek. Rasulullah (s.a.v.) azı dişleri görününceye kadar güldü. [35] Bu konuda pek çok hadis vardır.
832) Ali tbn Ebi Talib'den bu hadislere aykırı bir hadis rivayet e-dilmiştir. Hz. Ali şunu anlattı:
Peygamber (s.a.v.) beni Yemen'e gönderdiğinde, yanıma aynı te­mizlik içinde hepsinin, cinsi münasebette bulunduğu bir kadından meydana gelen çocuk hakkında anlaşamayan üç kişi geldi. Her üçü de çocuğun kendisine ait olduğunu iddia ediyordu. Aralarında kur'a çektim ve onu kur'a çıkana verdim. Diğer iki kişiye de diyetin üçten ikisini vermekle hükmettim.
Rasulullah'm (s.a.v.) yanına gelince, bunu ona anlattım. Rasulul­lah (s.a.v.) ayağıyla yere vuruncaya kadar güldükten sonra:
- "Öyleyse onlar hakkında Allah'ın hükmüyle hükmettin" dedi. (Yahut şöyle dedi: "Allah, senin onlar hakkındaki hükmünü beğendi.")
Bu hadis sabit değildir. Senedinde cerhe uğramış (tenkide uğra­mış) kişiler vardır.
Rasulullah'ın tebessümü aşacak şekilde güldüğü doğru değildir. [36]

[30] Bu hadisin kaynakları, bedeni özellikleriyle ilgili bölümde geçti.
[31] Bu hadisin kaynaklan, bedeni özellikleriyle ilgili bölümde geçti.
[32] Abdurrahman İbnü'l-Cevzi, Ashâbın Dilinden Peygamberimizin Hayatı, Uysal Kitabevi: 388-389.
[33] Bakınız: Sahihu'l-Buhari, kitabu'l-cihad, bab: 162; edeb, bab: 68; Müslim, kitabu fezaili's-sahabe, hadis: 135; Ahmed, İV/358, 359, 362, 365.
[34] Kaynakları daha önce geçti.
[35] Müslim, Sahih, kitabu'l-îman, hadis: 309; Tirmizî, Sünen, kitabu siîeti cehen­nem, bab: 10; İmam Ahmed, Musned, I/379.
[36] Abdurrahman İbnü'l-Cevzi, Ashâbın Dilinden Peygamberimizin Hayatı, Uysal Kitabevi: 389-391